شعر زیبا و پر محتوا در رابطه ی با نماز:

قابل درگاه حی بی نیاز.         هیچ طاعت نیست بهتر از نماز 

این عبادت مایه ی قرب خداست.        مونس شبهای تار اولیاست

این عبادت موجب موجب غفران بود.        بهر تو کفاره عصیان بود

سعی کن قسمی که می بایت کنی.   نی دلت هم قسم که می خواهد کنی

چون شدی آماده غسل و وضوی.    از معاصی دست و دل را هم بشوی

چون ستادی در حضور کردگار.        با تواضع باش و خاشع  با وقار

فهم کن تا با کی میگویی سخن.       با خدا ؟ یا با خیال خویشتن؟

در نمازی یا که دعوا میکنی.             یا که هر گم گشته پیدا میکنی

در رکوعی یا بفکر نان و آب.            یا معلق میزنی با این شتاب

در سجودی یا مگر همچون کلاغ.      میزنی بر خاک منقار و دماغ

سه دقیقه پنج رکعت خوانده ای.       تند رفتی لیک واپس مانده ای

ای که شیطان دین تو راذکاسته.         این نماز از تو خدا کی خواسته

شرم کن از این نماز ای  بی ادب.        میکنی محروم و خویش از فیض رب

هر چه خوانی از نمازت با حضور.     هست مقبول خداوند غفور